Życie to teatr, a ludzie to aktorzy z natury – stąd ich role są różnorodne, indywidualne, a czasem nawet nieprzewidywalne. Tym samym życie jest również grą pozorów, zakładaniem masek i zaskakiwaniem zwrotami akcji. O tym wszystkim mogli przekonać się uczestnicy sobotniego pokazu specjalnego filmu „Pułapka” w Kinie Kijów. Odtwórca jednej z dwóch głównych ról, Patrick Wilson, był gwiazdą wieczoru nie tylko na ekranie – seans poprzedzony był wywiadem z aktorem oraz wręczeniem mu nagrody „Pod Prąd”.

„Dziękuję bardzo, nie mówię po polsku” – powiedział po polsku Wilson przy odbieraniu nagrody za szczególne zasługi dla niezależnego kina. Dyrektor Artystyczny Festiwalu Grzegorz Stępniak wyraził podziw dla wyjątkowej ścieżki aktora, który w swoim dorobku ma role w serialach, blockbusterach, horrorach, broadwayowskich musicalach, a nawet w odważnych obyczajowo produkcjach. Jak co roku laureat nagrody odcisnął również swoje dłonie na płycie, którą wkrótce będziemy mogli oglądać w krakowskiej Alei Gwiazd.

Po oficjalnym rozpoczęciu nadszedł czas na wywiad prowadzony przez dziennikarkę Annę Tatarską. Już na samym początku Patrick Wilson stanął przed nie lada wyzwaniem – musiał wybrać swoje role według reguł popularnej gry (na potrzeby wydarzenia trochę ocenzurowanej), a mianowicie „Like, Marry, Kill”. Zdaniem aktora najchętniej wziąłby on ślub z Lou Solversonem z „Fargo”, najbardziej lubiłby Brada Adamsona z „Małych dzieci”, zaś bez wahania uśmierciłby właśnie Jeffa Kohlvera z prezentowanej „Pułapki”. Temat bogatej i zróżnicowanej filmografii często powracał w rozmowie, jednakże aktor przyznał, że nigdy nie stawiał sobie celów zbyt daleko w przyszłość – po prostu chciał grać, więc korzystał z każdej okazji, by zdobywać nowe doświadczenie. Pojawił się również wątek teatralnego i muzycznego tła Wilsona, który już na zapas wprowadził wszystkich w świąteczny klimat, śpiewając fragment „Jest taki dzień”.

Wywiad stanowił także okazję, by dokładnie przyjrzeć się konkretnym produkcjom, takim jak „Obecność”, „Anioły w Ameryce” czy „Aquaman”. Szczególnie ciekawa okazała się dyskusja na temat roli Wilsona w polskim filmie „Jack Strong”. Przyznał on, że stanowiła ona istotne przeżycie z wielu względów – aktor nie tylko musiał mierzyć się z grą w obcym języku, ale również z zupełnie innymi realiami politycznymi. „Zdałem sobie sprawę, jak ważne jest podejmowanie właściwych decyzji – wy w Europie Wschodniej już macie tego świadomość” – komentował.

Polskie konteksty towarzyszą Wilsonowi zarówno w życiu zawodowym, jak i prywatnym – w przyszłym roku mija 20. rocznica jego małżeństwa z polską aktorką Dagmarą Domińczyk. Jak sam przyznaje, Polska to jedno z jego ulubionych państw na świecie, co stanowi inspirację dla jego twórczości reżyserskiej. Aktor zdradził, że planuje nakręcenie filmu opartego na polskich wątkach, jednak bez przesadnej ilości pierogów na ekranie.

Na sam koniec Patrick Wilson odniósł się do swojej roli w „Pułapce” – wspomniał on, że film nakręcono zaledwie w 18 dni przy budżecie poniżej miliona dolarów, co niektórzy uznawali za niewykonalne. Nie chcąc spoilerować fabuły, aktor podzielił się jedynie swoim spostrzeżeniem z czasów produkcji: „Kiedy kręcisz film na taki temat, jest pewna wolność w możliwości nakręcenia go szybko”. Te słowa znalazły swoje potwierdzenie w reakcji widzów, którzy podczas seansu wyraźnie reagowali z przerażeniem/zniesmaczeniem/zdziwieniem, a w niektórych momentach nawet rozbawieniem. Produkcja przedstawiana niemal 15 lat temu podczas jednej z pierwszych edycji Festiwalu Mastercard OFF CAMERA powraca i nadal  zaskakuje odwróceniem oczekiwań widza oraz stwarzaniem pozorów – chyba nie ma lepszego dowodu na ponadczasowość dzieła Davida Slade’a. Zostaje jedynie poczekać kolejne 15 lat i przekonać się jeszcze raz.

Aleksandra Kubas 

fot. Dominika Scheibinger