Drugi, po pamiętnym Sercu z kamienia (2016), film islandzkiego reżysera Guðmundura Arnara Guðmundssona łączy w sobie poetykę kina inicjacyjnego z mroczną opowieścią o świecie naznaczonym brutalną przemocą i zwierzęcą wręcz agresją. Nie ma w tym przypadku, bo młodzi bohaterowie wynieśli z domów czy najbliższego otoczenia głównie negatywne emocje. Wśród nich jest czternastoletni Balli. Chłopak traktowany przez wszystkich jak odmieniec, żyjący na co dzień z uzależnioną od narkotyków matką, gnębiony fizycznie i psychicznie w szkole. Pierwszą szansą na „normalne” życie dość niespodziewanie okazuje się dla niego poznanie trójki rówieśników. Gwałtownych, co rusz szukających zaczepki, ale co ważne lojalnych. Empatią w stosunku do zastraszonego bohatera wykazuje się zwłaszcza Addi. Być może dlatego, że sam na co dzień musi walczyć ze swoimi demonami, a w dodatku, obdarzony jest pewną wrażliwością i odziedziczoną po matce intuicją. Niepokojące wizje, jakich doświadcza Addi, dadzą młodym bohaterom do zrozumienia, że znaleźli się na rozstaju dróg i to od nich zależy, czy skierują się na bezpieczniejsze tory, czy też powtórzą błędy swoich rodziców i pogrążą się w chaosie.

Film pochodzi z sekcji Konkurs Główny.