Wzburzone fale – to pierwsza rzecz, jaką pokazuje nam w swojej produkcji Nelicia Low. Obraz ten nie tylko zapowiada wydarzenie kluczowe dla opowiadanej historii, ale również odzwierciedla intensywne emocje, jakie będą nam towarzyszyć przez następne 2 godziny seansu. Bowiem „Pierce” mistrzowsko łączy w sobie konwencję filmu sportowego z mrocznym światem thrillera psychologicznego, fundując widzom widowisko pełne napięcia, niepewności i nieustannego poddawania w wątpliwość prawdziwych intencji postaci. 

Życie Jie (Liu Hsiu-Fu) zmienia się bezpowrotnie, kiedy po siedmiu latach z zakładu karnego dla nieletnich wychodzi jego starszy brat Han (Tsao Yu-Ning). Trafił on tam za zabicie przeciwnika w trakcie zawodów szermierki, chociaż zapewnia brata, że fatalny incydent był wypadkiem. Bohaterowie stopniowo odbudowują braterską więź, ćwicząc razem szermierkę za plecami wrogo nastawionej do Hana matki. W trakcie przygotowań Jie do udziału w krajowych mistrzostwach ma miejsce seria niejednoznacznych zdarzeń, która sprowadza wszystko do jednego, prostego pytania: czy Han mówi prawdę? Czy faktycznie możemy uwierzyć, że jest niewinny? 

Trudności Jie związane z zaufaniem bratu stanowią siłę napędową tego misternie skonstruowanego dreszczowca. Widzowie obserwują sytuację z perspektywy młodszego brata, utożsamiając się tym samym z jego lękami, wątpliwościami, ale również pewną fascynacją Hanem. Podobnie jak u Jie, naszym punktem wyjścia są dotychczasowe wyobrażenia na temat brata wyrobione w znacznej mierze na podstawie negatywnej opinii matki. Gdy więc widzimy starszego brata na własne oczy, z jednej strony mamy z tyłu głowy krytyczną ocenę, z drugiej strony jednak zderzamy się z całkiem nieznaną nam postacią. A rozgryzienie starszego rodzeństwa i jego motywów stanowi nie lada wyzwanie przy ogromnej ilości mieszanych sygnałów – w jednym momencie dostajemy niezbity dowód na nieprzewidywalną i agresywną naturę Hana, a chwilę później okazuje się, że nie znamy okoliczności przemawiających na jego korzyść. Zostajemy więc wciągnięci w grę pozorów i nieoczywistych zwrotów, która do końca trzyma nas w niepewności. 

Co do końca właśnie – w recenzji raczej nie powinno się omawiać zakończenia filmu, by nie zepsuć widzom poznawania historii na własną rękę. Jednak uważam, że koło tego finału nie można po prostu przejść obojętnie; tak jak w ogólnym ujęciu „Pierce” oferuje nam solidną narrację i emocjonujące doświadczenie, to 10 ostatnich minut wprowadza tę produkcję na jeszcze wyższy poziom. Przewrotne, teatralne, jakby wyjęte z szekspirowskiego dramatu zakończenie nie pozostawia nam złudzeń ani wyboru – musimy przyjąć końcowe wydarzenia niczym cios zadany przez przeciwnika podczas szermierczego pojedynku. 

Warto jeszcze pochwalić ten film za niesamowitą pracę kamery, która jest zasługą polskiego operatora Michała Dymka. Obracanie się wokół postaci, skradanie się za nimi, zatrzymywanie ruchu w istotnych momentach, układanie symetrycznych kadrów – wszystkie te elementy składają się na klimatyczną i zjawiskową warstwę wizualną. Jak to w thrillerach psychologicznych bywa, ważną rolę odgrywają również detale: w tym przypadku najbardziej rzuca się w oczy celowe ukrywanie twarzy Hana poprzez konkretne ustawienie kadrów bądź założenie przez bohatera ochronnej maski do szermierki, przez co nie mamy wglądu w jego reakcje. 

Motywem przewodnim „Pierce” są relacje i związane z nimi ryzyko. Historia braci pokazuje, jak bardzo w kontaktach z innymi, a w szczególności z bliskimi, obawiamy się oceny z ich strony, braku zaufania czy podjęcia przez nas złej decyzji. Jak podpowiada nam Nelicia Low, najczęściej nasze zachowania wykraczają jednak poza schemat „wszystko albo nic”, mieniąc się przeróżnymi odcieniami szarości, podobnie jak oblicze szermierza, dla którego ukrycie własnych zamiarów jest kluczem do pewnego zwycięstwa. 

Lista projekcji:  

• 02/05/2025 | 17:45 | Aula ASP | Akademia Sztuk Pięknych 

Spotkanie Q&A z twórcami filmu odbędzie się podczas pokazu filmu 2 maja o godzinie 17:45 w Akademii Sztuk Pięknych. 
Q&A w języku angielskim.  

Seans odbywa się w kinie ASP, które wyposażone jest w pętlę indukcyjną przeznaczoną dla osób niedosłyszących i z niepełnosprawnością słuchu. 

Aleksandra Kubas