Jeżeli znudziło Wam się coroczne oglądanie tych samych strasznych filmów, z których jump scare’y już nie wywołują spodziewanego efektu, to przychodzimy z pomocą z naszymi propozycjami filmów z pogranicza horroru i dramatu psychologicznego. Filmów, które powodują dyskomfort niekoniecznie przez upiory, zjawy czy potwory, ale przede wszystkim przez to, co kryje się w psychice bohaterów.

„SUSPIRIA” (1977), reż. Dario Argento; (2018), reż. Luca Guadagnino

Gdy Susan Bannion przyjeżdża do elitarnej szkoły baletowej nie wie, co kryje się za jej murami. Film początkowo nakręcony przez Dario Argento w 1977 roku doczekał się ponad 40 lat później swojego remake’u przez mistrza subtelnej estetyki. Obydwie wersje potrafią hipnotyzować i wciągać do świata, który nieraz da Wam poczucie dyskomfortu.  

„FUNNY GAMES” (1997/2007), reż. Michael Haneke

Ten dwukrotnie nakręcony film przez Michaela Hanekego – raz w wersji austrackiej, raz amerykańskiej – jest ucieleśnieniem podejścia widza, pełnego żądzy drastycznej akcji w szczególności w Halloween. Pilot do biegu fabuły zostaje przekazany samemu widzowi – to od Was zależy jakie momenty będziecie chcieli przewijać.

„CZARNY ŁABĘDŹ” (2010), reż. Darren Aronofsky

To opowieść o tym do czego potrafi doprowadzić obłęd. Oscarowa rola Natalie Portman, wcielającej się w tancerkę, która zrobi absolutnie wszystko, by dostać wymarzoną rolę w „Jeziorze łabędzi”. Must watch nie tylko w Halloween.

„CLIMAX” (2018), reż. Gaspar Noe

Kino Gaspara Noego przepełnione jest poczuciem dyskomfortu i obrazów pozostających w pamięci czy tego chcecie, czy nie. „Climax” przewierca brzuch i ani na moment nie daje wytchnienia. Tylko dla widzów o mocnych nerwach. 

P.S. Sugerujemy w trakcie seansu nie pić sangrii. 

„MIDSOMMAR. W BIAŁY DZIEŃ” (2019), reż. Ari Aster

Film, który otworzył drogę do wielkiej kariery Florence Pugh. Szwedzkie oblicze ludowości, która powoduje nieznośny niepokój – także (a może tym bardziej) w Halloween.

„OSTATNIEJ NOCY W SOHO” (2021), reż. Edgar Wright

Dla Eloise Londyn lat 60- tych jest do tego stopnia pociągający, że postanawia każdej nocy się do niego przenosić, goniąc Sadie, która chciałaby z niego uciec. Doskonały muzycznie i kostiumowo. Wciąga, intryguje, ale przyprawia o dreszcze. 

„BO SIĘ BOI” (2023), reż. Ari Aster

Najnowsza propozycja od Ariego Astera. Ciężki w odbiorze, chwilami niezrozumiały, ale przez to jeszcze bardziej przerażający. Joaquin Phoenix nie potrafi nie zagrać przekonująco, w efekcie czego „Bo się boi”, a my razem z nim. 

Kinga Majchrzak